به گزارش «تابناک»، در پی انجام یک عملیات تروریستی در رستوران «میکونوس» برلین در روز 26 شهریور 1371، فضاسازی های آمریکا و رژیم صهیونیستی موجب شد انگشت اتهام به سوی جمهوری اسلامی ایران نشانه رود.

حدود 5 سال پس از این ماجرا، این فضاسازی ها بالاخره نتیجه داد و روز 21 فروردین 1376، دادگاه برلین «علی فلاحیان»، وزیر اطلاعات وقت جمهوری اسلامی ایران را به دست داشتن در این ماجرا متهم کرد؛ امری که خروج سفیر آلمان و سپس بقیه کشورهای عضو اتحادیه اروپا را از ایران را در پی داشت.

در پاسخ به تصميم اتحاديه اروپا، ايران نيز ضمن رد ادعاهاي بي‏اساس دادگاه آلماني، سفيران خود را از کشورهاي عضو اين اتحاديه فرا خواند. مقامات کشورمان در همان زمان پیش بینی می کردند که سفرای کشورهای اروپایی منفعلانه به ایران بازخواهند گشت. این امر پس از حدود 10 ماه به حقیقت پیوست و این سفرا یکی پس از دیگری وارد تهران شده و کار خود را از سر گرفتند.

تجربه این واقعه و وقایع سال های پس از آن نشان می دهد که غرب همواره سعی داشته به انحای مختلف، با اعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران، حاکمیت ملی کشورمان را محدود کند؛ اما این امر تاکنون به دلایل مختلف به حقیقت نپیوسته است.

شاید بتوان گفت مهمترین دلیل این امر آن است که برخلاف آنچه در عرصه رسانه ای و جلوی چشم عامه اتفاق می افتد، عرصه روابط بین الملل و دیپلماسی جهانی، عرصه قهر و آشتی های یکجانبه نیست و آنچه بیش از هرچیز در آن نقش آفرین است، حاکمیت دولت، به عنوان مهمترین بازیگر این عرصه است.

سیر وقایع نشان داده غرب در رابطه خود با جمهوری اسلامی ایران، به جای احترام به اصل حاکمیت ملی و پذیرش ایران به عنوان یک دولت دارای حقوق برابر با سایرین در عرصه بین الملل، همواره سعی داشتن با نشان دادن ایران به عنوان یک «تهدید»، عرصه عمل داخلی و بین المللی کشورمان را محدود کند.

با این حال، همان گونه که در ماجرای میکونوس اتفاق افتاد و همان گونه که پیش از آن در جریان تسخیر لانه جاسوسی و این اواخر در ماجرای اشغال سفارت انگلیس مشاهده شد، غرب نتوانسته در رسیدن به این هدف خود موفق عمل کند.

دلیل این امر نیز به همان اصل پیشین باز می گردد، زیرا دولتی که در عرصه داخلی از کارآمدی نسبی و مشروعیت برخوردار است و در عرصه بین المللی به عنوان یک عنصر دارای حاکمیت مورد شناسایی سایر دولت هاست و برای خود همراهان و متحدینی دارد، هیچ گاه نمی تواند از سوی یک ائتلاف یک جانبه و فاقد اجماع مورد تهدید قرار بگیرد.

این دقیقاً نکته ای است که در مذاکرات آتی ایران و غرب نیز باید مورد توجه قرار گیرد. غرب باید بداند تا زمانی که هدفش از مذاکرات، ضربه زدن به حق حاکمیت ملی و محدود کردن صلاحیت تصمیم گیری ایران در مورد موضوعات مختلف است، نمی تواند انتظار هیچ گونه نتیجه ای را داشته باشد. مذاکره و گفتگو تنها زمانی ثمربخش خواهد بود که به قصد رسیدن به «توافق» انجام شود، نه اعمال فشار.